We varen inmiddels richting Portsmouth. Nog steeds trots dat we ons huisje met forse tegenstroom tussen 2 boten hebben weten uit te varen in zijn achteruit. We hebben ons onderkomen mooi heel gehouden en varen de Medina af. We wachten nog even op de veerpont die met zware kettingen naar overkant getrokken wordt, zodat we daar niet overheen varen. Er staat met grote letters op de veerpont minstens 10 meter afstand houden. Voor een ongeduldige motorkruiser duurt het allemaal te lang en naar mijn idee neemt hij veel risico door vlak achter de pont langs te varen. Als de pont moet afremmen komt de zware ketting omhoog en kan de schroef beschadigen. Maar zo gaat het hier in Engeland. Ondanks de praktische vaar examens hebben ook hier veel mensen een boot gekocht tijdens de corona en proberen ze er het beste van te maken. Ik spring dan ook dagelijks met een handje bij, voornamelijk ook om schade aan onze eigen boot te voorkomen. Zij denken dat het vooral hulp is en bedanken dan ook meestal erg uitbundig, waarschijnlijk hebben ze wel door dat het anders niet goed zou zijn afgelopen. We komen langs Osborne bay en Astrid zegt hier wil ik ankeren.
Dit staat al een aantal dagen op haar verlanglijstje, maar dit hebben we totaal niet voorbereid. Ik geef de helmstok over aan Astrid en begin naarstig in alle programma’s te puzzelen. Wat is de diepte op welke plek. Welke stroming staat er. Wat is de wind richting, waar komen de golven vandaan, wat gaat er de komende 24 uur gebeuren. Waar liggen boten en is voor ons een draaicirkel beschikbaar. En hoeveel ketting zullen we zetten. We komen tot de volgende conclusie. Het is niet voorbereid, het is extreem druk met tijdelijke ankeraars die tijdens slack aan een boeitje even komen zwemmen, de wind neemt ’s avonds af en het tij draait nog drie keer, om 1700 uur, 0100 uur en om 0600 uur vroeg. We kunnen dus alleen ’s nachts om 0100 uur checken of draaiend op stroom en wind het anker zal houden. Ik zeg niet doen, want in de morgen zal het lagerwal zijn, neemt de wind toe, is de diepte minimaal om ons heen rond de 2,1 meter. We blijven liggen tot 1700 uur en ik word spigtig. De dieptemeter geeft 3,1 mtr aan. Het tij is nog niet slack en de diepte zal nog verder afnemen. We hebben kans op 40 cm golven los van wat scheepvaart nog aan deining veroorzaakt. We pikken het anker op en zoeken een dieper gaatje. We winnen 50 cm dieper water en liggen hier veilig tot in ieder geval 0600 uur.
Dan zullen we te maken krijgen met draaiende stroming wind en golven. Allemaal in het nadeel van ons. We liggen de hele nacht wakker. Het anker houdt goed maar dat wisten we al met 30 meter ketting en een Rocna anker van 20 kg. Maar ‘snachts trek ik de conclusie. Als we iets niet goed genoeg vinden, dan is het dat niet. Als we er geen 100 % vertouwen in hebben dan moeten we het gewoon ook niet doen.
We wachten dus niet het kritische moment af. Maar bij het eerste ochtendgloren en het begin van kentering staan we snel op en trekken het rotsvaste anker uit de grond en bergen de ketting.
We spoelen het dek en varen voldaan naar Portsmouth en zoeken daar de voorbereide haven op. We melden ons nog netjes op vhf 11 bij portcontrol. Die ons op zeer beleefde wijze niet de les leest, maar vraagt of we bij het verlaten van de haven de daarvoor bedoelde pleziervaart geul willen gebruiken. We worden nog wel even netjes gemeld aan alle vertrekkende ferry’s dat Pinta tegemoet komt keurig aan de (blijkbaar verkeerde) stuurboord kant van de vaargeul. Wat blijven Engelsen toch altijd keurig beleefd.
Al snel komen we bij de eerste haven Haslar marina aan en vragen een plekje voor enkele nachten. We krijgen voor 1 nacht, maar bij het havenkantoor wordt dit al snel omgezet naar 2 nachten. Moe gaan we nu eindelijk ontbijten en krijg ik eindelijk, geheel tegen mijn principes, nu pas een eerste bakje koffie van de dag. Mijn motto geen koffie geen beweging heb ik dus niet waar kunnen maken. Na het ontbijt gaan we bij de ALDI inkopen doen en lopen we een rondje door Goslar. Na bestuderen van het weer en stroming voor de komende dagen komen we tot de conclusie dat we nog wel even zullen moeten blijven liggen. Want tegenstroom en 14 uur varen met motor over een stukje dat ook in 6 uurtjes moet kunnen gaan we niet doen. Ons eigen motto “een zeiler met tijd heeft altijd goede wind” gaan we dus hard maken. We gaan in gesprek en weten er een 2e overnachting bij te lullen. Daarna gaat de haven op de schop en hebben ze alle plaatsen nodig voor vaste liggers. De havenmeester fluistert ons in het oor, gewoon maandag komen en zeggen dat je motor pech hebt. Dan kun je altijd blijven. Is dat Engels? We hebben al een paar keer beleefd dat een Engelsman een plaatsje claimt want ze gaan morgenochtend toch om 10 uur weg en dan blijven ze gewoon een dag langer liggen. We leren snel, dus wij zullen die tactiek ook maar eens toepassen. Leugentjes om bestwil??? Eerst gaan we in gesprek bij de marine yachtclub Hornet en bespreken of de veteranenpas toegang geeft bij marine ligplaatsen. De helft goedkoper. Na een gezellig gesprek bij het kantoor van RNSA, vinden zij het interessant om uit te zoeken wat zij voor Nederlandse veteranen zouden kunnen betekenen. Dus wordt vervolgd.
Atlantic crossing 2022 tot ..........🇱🇺🇩🇪🇧🇪🇲🇫🇩🇰🇸🇪🇦🇨 